ملاقات با جلال ال احمد در شهر ری بهار ۱۴۰۰
حضور بر مزار جلال آل احمد سر آمد ادبیات داستانی ایران در آخرین ماه فصل بهار سال ۱۴۰۰٫
پنجم خرداد ۱۴۰۰ روزی نه چندان گرم در تهران بود. عصر روز قبل چند رگبار هم هوا را معتدل کرده و هم سر و روی شهر را شسته بود. سفر من و پسرم کیارش به تهران برای انجام کاری اداری، روز قبل به پایان رسیده است. تا رسیدن موعد پرواز به شیراز فرصتی پیش آمد تا سری به مزار جلال آل احمد که سالها از مکان آن مطلع ولی فرصتی برای دیدن آن پیش نیامده بود، بزنم.
چندان گرایش و علاقه ای به سنگ و محل قبر بزرگان نداشته و ندارم. حتی مزار جلال آل احمد که سال های جوانی با خواندن کتاب های او روزگار گذرانده ام.چون بهترین و با ارزش ترین بازمانده ی یک هنرمند آثار او است. لیکن تجربه ی دمی نشستن بر سر مزار آنها، خالی از لطف نخواهد بود. گویی این خصلتی نهادینه در روح ما ایرانی ها و البته تغییر ناپذیر است.
خود را به شهر ری و مسجد فیروز آبادی می رسانیم. بلافاصله بعد از ورود به حیاط مسجد، شبستان آن به خوبی پیدا است. خوشبختانه یکی دو نفر از خدمه ی مسجد در شبستان مشغول بررسی تابلوهای برق هستند و ورود به آن را ممکن ساخته اند. پس از ورود به سالن سرپوشیده ی شبستان، فاتحه ای بر مزار آیت الله فیروز آبادی، بانی و مؤسس مسجد و درمانگاه مجاور آن، خوانده و با جستجوی کوتاه، در گوشه ی شبستان مسجد فیروزآبدی سنگ قبر جلال آل احمد یکی از پیش روان ادبیات داستانی ایران را می جوییم. سنگی که امضایی با رنگی طلایی و کمی بالاتر عکسی کوچک از وی روی آن نقش بسته است.
کمی حال و روز سنگ غریبانه به نظر می رسد. اما اگر با حال و روز هنر و هنر مند آشنایی داشته باشیم. این غربت، برای ذهن قریب و قابل درک است.
دمی نشستن بر مزار نویسنده ای که اگر کتاب های نون والقلم، مدیر مدرسه، دید و بازدید، سنگی بر گوری و دیگر آثار وی را خوانده باشید، حس و حالی عجیب به همراه دارد.
قلم جلال حداقل برای زمان خود نو و متجدد است. هرچند دگرگونی در نگارش داستان ایرانی در قلم جمال زاده و صادق هدایت و دیگرانی چون آن ها به عنوان پیش آهنگان ادبیات داستانی ایران هویدا است. اما نثر جلال را می توان متمایز از همه ی آنها دانست.
https://t.me/s/Escort_girls_in_Ashkelon